تا دو سال پیش، یعنی قبل از شروع زندگی با ویروس کرونا، اقامتگاه بیمارستان  جهت همراهان بیمارانی که ساکن شهر شیراز نبودند، استفاده می شد.

طبیعتاً بیماری که در بخش بستری بود دلش گرم به ساعات ملاقاتی و دیدن همراهانش که به عیادتش می آمدند،بود و تنهایی را احساس نمیکرد.

از شروع بحران کووید -19 و ممنوع شدن ملاقاتی ها،بیماران کرونایی هم ترس از پیشروی این ویروس در بدنشان را داشتند و هم ترس از تنها بودن را...

علارغم حضور کادر درمان در کنارشان، آنها نیاز داشتند کسی مرتب حال و احوالشان را جویا شود، با آن ها صحبت کند، اگر توان غذا خوردن نداشت به او در خوردن غذا کمک کند و ...

آمدند و چه زیبا و موثر به یاریمان و یاریشان آمدند...

جهادگران سلامت یا همان "همیاران بیماران"

آنقدر حضورشان ارزشمند بود که شک ندارم تلاش ها و زحماتشان از خاطره هیچکدام از پرسنل و بیماران محو شود...

وقتی در بخش آن ها را با چهره های سرشار از انرژی مثبت، گرم صحبت با بیماران یا در حال غذا دادن به بیماران میدیدم بسیار لذت می بردم.

بی ادعا و بدون هیچ چشمداشتی ،با تمام وجود در تمام لحظات سخت و طاقت فرسا درکنارمان ایستادگی کردند.

 امروز صبح که به بیمارستان آمدم و درهای اقامتگاه که هفت ماهی می شد در اختیار جهادگران سلامت بود را بسته دیدم؛ با خودم گفتم این مکان واقعا هم اقامتگاه همراهان بیماران بود با این تفاوت که این همراهان بیماران؛ برایشان تمامی بیماران به یک اندازه عزیز بودند و برای کمک رسانی از هیچ کوششی دریغ نمی کردند...

هرجا هستند؛ خداوند حافظ و نگهدارشان باشد.

صد شکر که آمدند

و

صد حیف که رفتند

 

دلنوشته خانم ثقفی؛ مسئول روابط عمومی بیمارستان حضرت علی اصغر(ع)